Άνθρωποι που υπό άλλους όρους δεν θα συναντιούνταν ποτέ, συνυπάρχουν και συνδημιουργούν στην έκθεση «Τίμιοι παράνομοι – Πρόσωπο. Ελευθερία. Σιωπή», που παρουσιάζει το MOMus-Πειραματικό Κέντρο Τεχνών στην Αποθήκη Β1 στο λιμάνι Θεσσαλονίκης, από τις 26 Φεβρουαρίου έως τις 26 Απριλίου 2020 σε συνεργασία με το 3ο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης του Γενικού Καταστήματος Κράτησης Διαβατών.
Με αφετηρία τα εργαστήρια φιλοσοφίας, γραφής και performance που πραγματοποίησαν αρχικά η επιμελήτρια και θεωρητικός τέχνης Σοφία Ελίζα Μπουράτση και ο καλλιτέχνης Αλέξανδρος Πλωμαρίτης στο 3ο ΣΔΕ Θεσσαλονίκης, άλλοι οκτώ καλλιτέχνες προσκλήθηκαν να ετοιμάσουν και να υλοποιήσουν ο καθένας ένα εργαστήριο σε σύνολο περίπου 110 εκπαιδευόμενων (2017-2020) στο σχολείο των φυλακών.
Η έκθεση περιλαμβάνει κείμενα και έργα (φωτογραφίες, σχέδια, ζωγραφική, βίντεο, performance, εγκαταστάσεις, χαρακτικά) των εκπαιδευόμενων του σχολείου, καθώς και έργα των καλλιτεχνών που έχουν μπει και δουλέψει στις φυλακές. Κάποια έργα είναι συλλογικά, άλλα έχουν δημιουργηθεί από τους εκπαιδευόμενους υπό την επίβλεψη των καλλιτεχνών και ορισμένα είναι αφιερωμένα από τους καλλιτέχνες στους κρατούμενους ή στην εμπειρία τους στη φυλακή. Η έκθεση παρουσιάζει επίσης τρία project του 3ου ΣΔΕ Θεσσαλονίκης (Γιώργος Βασιλειάδης, Τατουάζ, Εύα Τζένου, Άννα Τζαμπάζη, Η εφημερίδα του σχολείου, Βούλα Χατζηγεωργιάδου κόμικ, βίντεο και animation) και τη δουλειά του Β. Α.
Οι κρατούμενοι στα γραπτά τους καταπιάνονται με τις έννοιες του προσώπου, της ελευθερίας και της σιωπής, ενώ η φράση «τίμιοι παράνομοι» ανήκει σ’ έναν -σήμερα ελεύθερο – εκπαιδευόμενο του θερινού σχολείου του 2017, τον Besnik Firaku, και υποδηλώνει τη ρευστή εισχώρηση της ηθικής μεταξύ του νόμιμου και του παράνομου.
Κύριοι άξονες και προβληματισμοί της έκθεσης είναι οι θεματικές της ιδρυματοποίησης, της ευαισθησίας του σώματος, της κίνησης (και του αυλισμού), της εικόνας και των κωδίκων του σώματος, της διαμόρφωσης της έννοιας της ταυτότητας και του προσώπου (που ο νόμος θέλοντας να το προστατέψει απαγορεύει τη δημοσιοποίησή του για τους κρατούμενους), της υποχρεωτικής συμβίωσης, της ελευθερίας, της σιωπής, της έννοιας του χρόνου και της ετεροχρονίας, του ορίου και του ονείρου, της απόγνωσης, της υπομονής και, τέλος, του σωφρονισμού στη χώρα μας.
Η έκθεση, της οποίας ο εργαστηριακός χαρακτήρας, αλλά και η κοινωνική του διάσταση εντάσσονται στους προγραμματικούς στόχους του MOMus-ΠΚΤ, θα συνοδευτεί από την έκδοση καταλόγου και από ένα παράλληλο πρόγραμμα δράσεων, διαλέξεων και συζητήσεων (υπό ανακοίνωση προσεχώς). Ξεναγήσεις, ανοιχτές στο κοινό με το εισιτήριο εισόδου, θα πραγματοποιούνται καθόλη τη διάρκεια της έκθεσης, κάθε Σάββατο στις 12:00.
Στην έκθεση συμμετέχουν:
Οι εκπαιδευόμενες και οι εκπαιδευόμενοι (2017-2020)
του 3ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης
του Γενικού Καταστήματος Κράτησης Θεσσαλονίκης (Διαβατά)
Oι καλλιτέχνες
Δημήτρης Αμελαδιώτης, Γιώργος Γεροντίδης, Μαίρη Ζυγούρη,
Μαρία Κρεμέτη, Βιργινία Μαστρογιαννάκη, Ριάνον Μόργκαν,
Αλέξανδρος Πλωμαρίτης, Τάκης Σπυρόπουλος, Δημήτρης Φραγκάκης
Ο Β. Α.
Το 3ο ΣΔΕ Θεσσαλονίκης με τρία project
Επιμέλεια : Σοφία Ελίζα Μπουράτση
Σημείωμα της επιμελήτριας
«Aκούγοντας και δουλεύοντας με τους έγκλειστους εκπαιδευόμενους διαμορφώθηκε μία σχέση που εξελίχθηκε σε μία μορφή άτυπης θεωρητικής και εικαστικής έρευνας γύρω από κάποια από τα θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα. Η εξερεύνηση αυτή εμπλουτίστηκε με την πρόσκληση ακόμα 8 καλλιτεχνών που επιλέχθηκαν με γνώμονα τις σχέσεις των πρακτικών τους με τις προβληματικές μίας κριτικής αισθητικής προσέγγισης του εγκλεισμού.
Η φυλακή αποτελεί μία από τις “ετεροτοπίες” του Michel Foucaul, τους χώρους που δρουν δηλαδή ως χώροι ετερότητας παράλληλα με υπάρχοντες τόπους αντανακλώντας την κοινωνία στην οποία βρίσκονται. Σε αυτό το πλαίσιο, ο χώρος του σχολείου της φυλακής προσεγγίζεται ως μέρος μιας ευρύτερης οντότητας: ενός μηχανισμού, ο οποίος με τη σειρά του αποτελεί την έκφραση ενός λόγου.
Μεθοδολογικά, αυτή η αντιμετώπιση, που μέσω του πεδίου της σύγχρονης τέχνης ξεκινά από μία κοινωνιολογική και πολιτική ανησυχία, τοποθετεί το πεδίο της έρευνάς της στα όρια της εμπειρίας που βιώνει, για να μπορέσει να δει πώς σχηματίζεται η ετερότητα από την ομοιότητα και πώς μορφοποιείται διαλεκτικά το “έξω” από το “μέσα” και αντίστροφα. Προσπάθεια, που υλοποιείται μέσω της συμπαράθεσης δύο κόσμων (της τέχνης και της παραβατικότητας) και δύο θεσμών που τυχαίνει να είναι και οι δύο ετεροτοπίες για τον Foucault (η φυλακή και το μουσείο) και που δημιουργεί ένα είδος μεικτής, ενδιάμεσης εμπειρίας, ένα είδος καθρέφτη.
Αυτή η δουλειά είναι, λοιπόν, πρώτα απ’ όλα μία σπάνια συνάντηση της οποίας το κύριο διακύβευμα είναι η ανταλλαγή μεταξύ των δύο “ομάδων” της ίδιας κοινωνίας».
Εδώ θα βρείτε φωτογραφικό υλικό από τα εργαστήρια και τους καλλιτέχνες:
https://drive.google.com/drive/u/1/folders/1YRY4qZ8EGpjRV2ycT4AnLaHfRGoQtHQW
Εδώ θα βρείτε το trailer της έκθεσης:
Info:
Έκθεση: «Τίμιοι παράνομοι – Πρόσωπο Ελευθερία Σιωπή»
Διάρκεια: 26.02-26.04.2020
Χώρος: MOMus-Πειραματικό Κέντρο Τεχνών (Αποθήκη Β1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης)
Εγκαίνια: Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου, 20:00
Επικοινωνία: Ελένη Σκάρπου 694655278, Μαρία Ζαμπέτη 2310566716
| Συνδιοργανωτές
|
|
|
Υποστηρικτές |
MOMus-Πειραματικό Κέντρο Τεχνών
Αποθήκη Β1, λιμάνι Θεσσαλονίκης
email: info.experimental@momus.gr
Τ : +30 2310 593270, 546683
fb @MOMusExperimental / #MOMusExperimental
Μέρες & ώρες λειτουργίας: Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: 10:00 – 18:00, Πέμπτη:10:00 – 22:00
www.momus.gr / fb @MOMusMuseums / Instagram @momus_museums / #momus / Youtube MOMus Museums
Οι καλλιτέχνες:
Δημήτρης Αμελαδιώτης
Project στις φυλακές: «Ο Κύκλος εις τον Κύβον»
Το θέμα του εικαστικού εργαστηρίου «Ο Κύκλος εις τον Κύβον» στο 3ο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης στο Γενικό Κατάστημα Κράτησης Θεσσαλονίκης (Διαβατά) αφορά την αρχετυπική πραγμάτευση εννοιών σχετικά με την καθημερινότητα και τις συνήθεις σκέψεις των έγκλειστων. Οι έννοιες αυτές περιέχονται στις σημασίες των λέξεων
α) κύκλος = αφετηρία, επανεκκίνηση, καινούρια περίοδος ή αρχή, σφαιρική λογική
β) κουβάρι = επιστροφή, διέξοδος, μονάδα μέτρησης του χρόνου, αφήγηση π.χ. παραμυθιού, μίτος της Αριάδνης.
γ) κύβος = πλαίσιο, κανόνας, οριοθέτηση, τετράγωνη λογική, χώρος, ενδυνάμωση, όγκος, κλουβί, κελί, καθημερινότητα
δ) φωλιά = νόστος, αγκαλιά, σπίτι, οικειότητα και επικοινωνία, οικογενειακή εστία
ε) ήλιος = φως, ανάσα
Οι μαθητές σχεδιάζουν και ζωγραφίζουν με χρωματιστά κραγιόνια όπως θέλουν, νιώθουν και μπορούν έναν κύκλο, έναν κύβο, μία φωλιά, ένα κουβάρι, μία φωλιά κι έναν ήλιο σε μπλε τετράδια, και σε σύντομες φράσεις γράφουν την άποψή τους πάνω στις άνω έννοιες ενώ συζητούν και μιλούν μεταξύ τους. Υπάρχει σταδιακά η σιγουριά να κάνουμε αυτό που μπορούμε και βιώνουμε ως και να το χαρούμε έστω και λίγο. Επίσης, από απλά σχέδια δίνεται μικρή τροφή για σφαιρική σκέψη και προβληματισμό εντός και εκτός πλαισίων και στεγανών. Το θέμα τελικά δεν εγκλωβίζει τους έγκλειστους αλλά τους απελευθερώνει και τους ενδυναμώνει συναισθηματικά και εννοιολογικά. Η επικοινωνία άλλοτε εύκολη άλλοτε δύσκολη ωστόσο εν τέλει είναι εφικτή. Μετράει η καλοπροαίρετη μας διάθεση να δημιουργήσουμε και η ανάγκη για απλότητα και ειλικρίνεια στο διάλογο.
Ο Δημήτρης Αμελαδιώτης φοίτησε στις Σχολές Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ, της Koninkijke Akademie Γάνδης και του Chelsea College of Art Λονδίνου. Έργα του έχουν παρουσιαστεί στην Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσ/νίκης, MOMusΘ ,ΚΜΣΤ,ΜΜΣΤ, το Μουσείο Μπενάκη σε σύμπραξη με το ΔΕΣΤΕ και το Νew Museum of New York, το Casino Luxembοurg, το The Symptom Projects Άμφισσας, το Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου, την Ελληνοαμερικανική Ένωση, το ΠΜΙΕΤ, το Ινστιτούτο Γκαίτε κ.α. Επίσης έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις, performances, εργαστήρια και projects σε ανεξάρτητους χώρους και αίθουσες τέχνης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ συνεργάζεται με ομάδες καλλιτεχνών. Έργα του υπάρχουν σε συλλογές, δημόσιες και ιδιωτικές, όπως το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης κ.α. Έχει συνεργαστεί με το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (2014) και το Μουσείο Μπενάκη (2017 – 2018) ως εικαστικός επιμελητής σε εκπαιδευτικά προγράμματα ξενάγησης αρχειακού υλικού και εκθεμάτων σε επισκέπτες με προβλήματα όρασης ή τυφλότητας. Επίσης, έχει οργανώσει εικαστικά εργαστήρια σε σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης .Κατά το έτος 2019 επιμελήθηκε εικαστικά εργαστήρια για τα παιδιά προσφύγων υπό την αιγίδα του ΜΟΜus – Σύγχρονης Τέχνης Θες/νίκης και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, όπως επίσης και στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας του Σωφρονιστικού Καταστήματος Διαβατών. Τέλος, έχει πραγματοποιήσει παρουσιάσεις και διαλέξεις στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.
Γιώργος Γεροντίδης
Project στις φυλακές: Εργαστήριο αυτοσχέδιας φωτογραφικής μηχανής pinhole & εργαστήριο σχεδίου
-Τριάντα δευτερόλεπτα για μια φωτογραφία; Ένα ολόκληρο λεπτό;
-Ναι τόσο χρειάζεται μια αυτοσχέδια φωτογραφική μηχανή για να αποτυπώσει μια φωτογραφία, για να περάσει το φως από την μικρή οπή του κλείστρου (κομμάτι πλαστικού τρυπημένο με ζεστή βελόνα) και να κάψει το φως στο φωτοευαίσθητο φωτογραφικό χαρτί.
– Πως θα βγει η φωτογραφία; Κανονική φωτογραφία; Θα φαινόμαστε καλά;
– Μαυρόασπροι σίγουρα, με αρκετή κίνηση, για τα υπόλοιπα δεν είμαστε σίγουροι μέχρι να τις εμφανίσοuμε.
Οι πρώτες ερωταπαντήσεις όταν πρότεινα το project για την κατασκευή μερικών αυτοσχέδιων φωτογραφικών μηχανών τύπου pinhole στους μαθητές-κρατούμενους του 3ου ΣΔΕ Θεσσαλονίκης που στεγάζεται στο Γενικό Κατάστημα Κράτησης στα Διαβατά. Η βασική ιδέα πίσω από το εργαστήριο ήταν να διδάξει πρακτικές δεξιότητες στους κρατουμένους παρέχοντας παράλληλα ένα ζωτικό χώρο για την αυτοέκφραση τους σε δύο βασικούς χώρους του σχολείου: τη βιβλιοθήκη και την αυλή. Χρησιμοποιήσαμε τη βιβλιοθήκη για πορτρέτα ατομικά και πολλαπλά διαρκείας ενός λεπτού, και την αυλή για πιο σύνθετες ομαδικές διάρκειας 30 δευτερολέπτων. Το εργαστήριο είχε στόχο στο θεωρητικό μέρος οι συμμετέχοντες να αποκτήσουν μια σφαιρική γνώση για την ιστορία της φωτογραφίας και της πρώτες φωτογραφικές μηχανές . Μέσα από δουλειές φωτογράφων που ασχολήθηκαν με της φωτογραφικές μηχανές τύπου pin hole γνωρίσαμε πως δουλεύει αυτή η μηχανή. Δημιουργήσαμε ένα obscura room για να καταλάβουμε πως ταξιδεύει το φως μέσα από μια μικρή οπή και πως αποτυπώνεται σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο. Στο πρακτικό μέρος του εργαστηρίου οι συμμετέχοντες ήρθαν σε επαφή με τις βασικές αρχές της οπτικής που ήταν απαραίτητες για να κατασκευάσουμε την δίκη μας φωτογραφική μηχανή. Οι συμμετέχοντες έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για το πως μπορεί να δουλεύει μια τέτοια απλή κατασκευή και πως μπορεί να αποτυπώνει φωτογραφίες. Σαν θεματική για τα έργα του project προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε τον ρυθμό και την ζωή στο σχολείο των φυλακών.
Το εργαστήριο σχεδίου στο 3ο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης στο Γενικό Κατάστημα Κράτησης Θεσσαλονίκης (Διαβατά), είχε ως στόχο οι συμμετέχοντες να κατανοήσουν τις βασικές αρχές του σχεδιασμού ενός αντικειμένου, να εξασκηθούν στο ελεύθερο σχέδιο και να συνεργαστούν μεταξύ τους ώστε να παράγουν ένα συνολικό έργο. Ξεκινώντας απο την εξάσκηση στο ελεύθερο σχέδιο αντικειμένων, περάσαμε στις πρόσωπογραφιες, ζωγραφίζοντας ο ένας τον άλλον και τελικά στα αυτοπορτρετα. Οι κρατούμενοι μαθητές δούλεψαν ομαδικά για την παραγωγή ενός ημερολογίου το οποίο εκδόθηκε για το έτος 2018.
Ο Γιώργος Γεροντίδης (γεννημένος στην Αθήνα το 1987) είναι Κύπριος καλλιτέχνης. Σπούδασε στη Σχολή Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών στη Θεσσαλονίκη και στην Σχολή Καλών Τεχνών ERSEP στη Lille, Γαλλία. Η πρώτη ατομική του έκθεση «a Poor man’s something» πραγματοποιήθηκε στη Γκαλερί Ζίνα Αθανασιάδου (Θεσσαλονίκη 2017). Έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις και προγράμματα φιλοξενίας: Coffins Of Black Coffins Of Luck στη ILENA TOUNTA Gallery (2019), THE EQUILIBRISTS, Μουσειο Μπενακι στην Αθηνά, συνδιοργανωση του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ και του Νέου Μουσείου της Νέας Υόρκης (2016), Biennale:4 of contemporary art State Museum of Contemporary Art,Θεσσαλονίκη Ελλάδα (2014).
Μαίρη Ζυγούρη
Project στις φυλακές: Ομαδικές, πολλαπλες, ταυτοτικές προβολές
«Το 2014 η μικρή πόλη του Putignano στο Bari ανέθεσε στην καλλιτέχνιδα να συλλάβει μία performance εμπνευσμένη από το ετήσιο καρναβάλι τους. Εντυπωσιασμένη από την εικόνα ενός τοπικού καρναβαλιστή δεμένου σε μία κατασκευή, δύο μαριονέτες σε ανθρώπινο μέγεθος, κινούμενες σε συγχρονισμό με τον άνδρα στο κέντρο της κατασκευής. Η Ζυγούρη απηύθυνε ανοιχτό κάλεσμα (casting) στους κατοίκους της πόλης να φανταστούν την υποκειμενικότητά τους ως πολλαπλή, επιλέγοντας ο καθένας, την τριπλή ταυτότητα του. Επιπλέον, εξασφάλισε την άδεια να επιτελέσει αυτό το αυτοσχέδιο χορογραφικό κομμάτι μέσα στην τοπική, εκτος λειτουργίας φυλακή, που λειτουργούσε ως ένας χώρος ‘ημι-ελευθερίας’, βαση της ιταλικής νομοθεσίας, οι τρόφιμοι έχουν τη δυνατότητα να βγούν από τη φυλακή για να δουλέψουν κατά τη διάρκεια της μέρας και επιστρέφουν σε αυτή τη νύχτα. Σε αυτό το έργο «Movimento in Semi-Libertà», αισθανόμαστε για άλλη μία φορά την καλλιτέχνιδα να καταπιάνεται με ερωτήματα περί απόδρασης, υποκειμενικότητας, συμμετοχής και αυτονομίας σε σχέση με τη δημιουργία τέχνης και την έννοια της «κίνησης σε ημι-ελευθερία», ένα εύστοχο σχόλιο για την αδυνατότητα της απόλυτης καλλιτεχνικής υπέρβασης των περιορισμών της υλικής αναγκαιότητας. Στην περίεργη κίνηση και τα απόκοσμα κοστούμια των μαριονετών, που τώρα ζωντανεύουν ως πολλαπλά υποκείμενα, βλέπουμε μία βιωμένη στιγμή ενός εαυτού που γίνεται μία πόρτα σε άλλες πολλαπλότητες· τις απειροελάχιστες δυνατότητες υλοποίησης (of doing) του είναι και του γίγνεσθαι μέσω καλλιτεχνικών διεργασιών που μπορούν να συγκροτήσουν ανοιχτού τύπου παραλλαγές «παραγωγικών μηχανών». Οι πρακτικές της Ζυγούρη έρχονται να λειτουργήσουν ως κατώφλι όπου η μετάβαση και η μεταμόρφωση σε πολλαπλά γίγνεσθαι εκτοξεύονται προς τα έξω σε μία διαδικασία της «παραγωγής της παραγωγής» που κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις, στο άπειρο» / Υπατία Βουρλούμη
Το εργαστήριο στα Διαβατά με τίτλο «Ομαδικές, πολλαπλες, ταυτοτικές προβολές» είναι μία επανεργοποίηση in situ αυτού του έργου και αποτέλεσμά του είναι η δημιουργία νέου έργου με τίτλο «Οι Frankenstein και οι Νύφες του Frankenstein των Διαβατών».
Η Μαίρη Ζυγούρη γεννήθηκε στην Αθήνα τo 1973. Ζει και εργάζεται μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών (1994-2000). Το 2012 βραβεύτηκε απο την Ένωση Τεχνοκριτών (ΑICA Hellas). Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Chelsea College of Art and Design του Λονδίνου.
Επιλεγμένες Εκθέσεις:
2018 Η αλήθεια είναι πάντα μια άλλη, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) σε διάλογο με την Galleria Nazionale d’Arte Moderna e Contemporanea (GNIAM), Ρώμη, (IT). H επανάληψη του αδυνάτου, ατομική έκθεση στην Prometeo Gallery di Ida Pisani, Μιλάνο (ΙT). 2017 The Raft. Art is (not) Lonely, Τrienale Ostend, απο το Mu.ZEE, Oστάνδη (BE). Περικύκλωμα \ M.K. Κοκκινιά1979\ M.Z Κοκκινιά, 2017, Μαθαίνοντας από την Αθήνα, documenta 14, Aθήνα- Κάσελ. 2016 Fragile body-Material Body, 3rd Venice International Performance Art Week, «Το όνειρο της Αντιγόνης», Palazzo Morra, Βενετία, (IT). [OUT] TOPΙAS, Prague Quadrennial of Performance Design&Space,Μουσείο Μπενάκη, Aθήνα (GR). 2015 Ο Λουτρός του Συντάγματος, Ρome, Cittadellarte και IKSV, Ίσταμπουλ (TR). Ομόνοια, 6η Μπιενάλε Αθήνας και Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, Aθήνα (GR). Movimento in semi–libertà, I.C.E e Teatro Pubblico Pugliese, Fondazione Museo Pino Pascali, (IT). 2014 VENUS OF THE RAGS\ IN TRANSIT\ΕΛΕΥΣΙΣ, 2014, Φεστιβάλ Αισχύλεια, Ελευσίνα (GR). 2013 LABORINTUS, (Ατομική έκθεση), Gallery Dino Morra Arte Contemporanea, Νάπολη (IT). 2012 OPERA APERTA, Δικαίωμα Αρχείου 3, Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, Aθήνα (GR). 2010 Ρευστοποιήσεις, Istituto Italo-Latino Americano σε συνεργασία με το Studio Stefania Miscetti, Ρώμη (IT). 2009 Παχυντικά κελιά, ΔΡΑΣΙΣ 2η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, ΒΟΗΘΕΙΑ, 1ο Φεστιβάλ Περφόρμανς Θεσσαλονίκης (GR). 2008 SHE DEVIL 2, Studio Stefania Miscetti, Ρώμη (IT). 2006 Προτάσεις, Πεδίο Δράσης Κόδρα, Θεσσαλονίκη (GR). 2005 HACKING REALITY, Locus Athens, Πλατεία Θεάτρου, Αθήνα (GR).
Μαρία Κρεμέτη
Project στις φυλακές: Ενίσχυση της επικοινωνίας και της δυναμικής της ομάδας
Οι διαδικασίες απόκτησης γνώσης, ο μηχανισμός καθιέρωσης της επανάληψης συμπεριφορών, η συνήθεια, η διαμόρφωση ηθικού κώδικα σε ανθρωπολογικό επίπεδο, σε εθνολογικό και κατ’ επέκταση σε οντολογικό, ακολουθούν όμοιες εξελικτικές διαδικασίες με αυτές της φυλογένεσης.
Η αντιπαραβολή της μικροσκοπικής προσωπικής κλίμακας της οπτικής, με τον μακρόκοσμο, οι εύστοχες και ατυχείς απόπειρες κατανόησης του κόσμου διέπουν την πρακτική μου. Το εργαστήριο με τους μαθητές του 3ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης στις φυλακές Διαβατών ήταν μια ευκαιρία να έρθω σε επαφή με μια ομάδα ενηλίκων αποτελούμενη από άτομα ετερόκλητα, με διαφορετικό πολιτιστικό υπόβαθρο, ηλικία και γνωστικό επίπεδο, όπου οι συμμετέχοντες μοιράζονται το ίδιο πλαίσιο, αυτό του έγκλειστου βίου στο Κατάστημα Κράτησης . Η παρέμβαση είχε ως στόχο την ενίσχυση διαφορετικών μορφών επικοινωνίας μεταξύ των μελών της ομάδας μέσα από βιωματικές ασκήσεις και ασκήσεις εμψύχωσης. Οι συμμετέχοντες σε κάθε συνάντηση τιθόταν αρχικά σε ενδοσκοπικές διαδικασίες και στην πορεία γίνονταν εξωτερίκευση των ευρημάτων με χρήση προφορικών κατασκευών, όπως κείμενα αποτελούμενα αποκλειστικά από επιφωνήματα, μηνύματα /δηλώσεις σε μορφή σφυρίγματος και επινόηση γλώσσας χωρίς σημειολογία.
Η Μαρία Κρεμέτη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Ο άξονας της δουλειάς της είναι ανθρωποκεντρικός και το σώμα της πρακτικής της αποτελείται κυρίως από παραστατικά ζωγραφικά έργα, ζωντανές ηχογραφήσεις, εγκαταστάσεις. Η δουλειά της έχει προβληθεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στο Βερολίνο.
Βιργινία Μαστρογιαννάκη
Project στις φυλακές: Hotel California
Τίποτε σχεδόν δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε από το στοιχειοθετημένο πρόγραμμα διδασκαλίας, στην εβδομαδιαία συνάντηση με τις κρατούμενες του γυναικείου, προσωρινού τμήματος του σωφρονιστικού καταστήματος Διαβατών. Οι πολύωρες συναντήσεις, παρά τις εναλλακτικές κάθε φορά προτάσεις επαναπροσδιορισμού του ημερήσιου προγράμματος, κατέληγαν εκτός του προσχεδιασμένου μαθησιακού άξονα. Ωστόσο ο ανθρώπινος σχηματισμός ΑΑΒΓΘΣΤΦ φαίνεται να λειτούργησε με τρόπο εσωτερικό αναπτύσσοντας, παρά το αντικειμενικά βραχύ χρονικό διάστημα, επικοινωνιακούς κώδικες και σχέσεις αμοιβαιότητας. Ο ΑΑΒΓΘΣΤΦ αποφάσισε κοινή συναινέσει να αντιστρέψει το δίπολο διδασκόμενου- διδάσκοντα, οργανώνοντας για την τελευταία ημέρα της συνάντησής τους μία μικρή σε (χρονική και μόνο) διάρκεια, διδακτική παρουσίαση καθεμιάς εκ των “διδασκομένων” προς τον θεσμικά φερμένο “εκπαιδευτή”.
Αποφοίτησε από το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών της Α.Σ.Κ.Τ. (2013), το τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, Σχολή Καλών Τεχνών, Α.Π.Θ. (2010), και τη Σχολή Καλών Τεχνών της Ρουέν, Γαλλία (2002). Έως σήμερα η δουλειά της περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες της διάρκειας, του ορίου, του λάθους, του περιττού, τόσο ως προς της σχέσης της με τα υλικά, αλλά και ως προς των σχέσεων αυτών που πιθανόν να αναπτύσσονται στον κοινωνικό της περίγυρο. Μπορεί να συναντήσει κανείς ένα είδος δοκιμής της αντοχής της αλλά και της αντοχής των υλικών, είτε πρόκειται για ύλες άψυχες, είτε για άλλους ανθρώπους. Συνεχείς δοκιμασίες ανοχής και αντοχής.
Επιλεγμένες εκθέσεις:
2020 SJ, “Akış/Flux”, επιμέλεια Paula Garcia & Serge Le Borgne, Marina Abramovic Institute (MAI)+Sakıp Sabancı Müzesi (SSM), Κωνσταντινούπολη (προσεχώς) (2019) reading in/reading out, Παλαιά Βουλή/Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα, μια παραγωγή του MOMus, με την υποστήριξη της Outset Contemporary Art Fund // Implement, σε συνεργασία με τον Ηλία Μαμαλιόγκα, «Overview Effect», επιμέλεια: Ορέστης Ανδρεαδάκης/ παραγωγή & συντονισμός: Θάνος Σταυρόπουλος, στο πλαίσιο του 60ού Φεστιβάλ Διεθνούς Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (2018) Κοινωνία.Μέλος ΙΙ, σε συνεργασία με τον Γιώργο Πατρώνα στη μουσική επεξεργασία, επιμέλεια: Αλέξανδρος Πλωμαρίτης, Kapani project, Θεσσαλονίκη (2017) like me, CHART Art Fair, Κοπεγχάγη, Δανία II καταμέτρηση αστέρων, «κοινοί ιεροί τόποι», επιμέλεια Θούλη Μισιρλόγλου, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη (2016) jargon, “As One”, επιμέλεια Paula Garcia & Serge Le Borgne, NEON+Marina Abramovic Institute, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα (2015) I need your attention, «Globale Control and Censorship», επιμέλεια Bernhard Serexhe, ZKM, Καρλσρούη, Γερμανία // παθητική φωνή, 5ο εργαστήριο νέων καλλιτεχνών «Romance», επιμέλεια Αρετή Λεοπούλου, Γενί Τζαμί, 5η biennale Θεσσαλονίκης (2014) Savoir Vivre, 24th International Istanbul Art Fair, επιμέλεια Νίκος Μυκωνιάτης *Θάλεια Στεφανίδου, πλατφόρμα Δήμου Θεσσαλονίκης, Τουρκία.
Μόργκαν Ριάννον
Project στις φυλακές: Proximal Intimacy
The focus of this project was to bring a moment of freedom through dance to these bodies bound by the weight of their invisible chains. My wish was to create an environment where the participants could connect to their body, to the other members of the group and collectively enter a creative process where the voice of each could be expressed. During a two week workshop period, everyday movements were decomposed and re assembled to construct the choreography. In this context, simple acts such as the repetitive walking of the men or the dedicated process of hanging the laundry by the women became the means to transform their habitual gestures into an artistic process. With only the body to communicate, senses became alive, eyes opened, bodies relaxed, there were smiles, laughter and music. The simple act of moving and sharing this experience with others was enough to connect to the here and now. These incredible individuals taught me that the body holds a wisdom much greater than we can imagine: it remembers what it is to move, to be touched, to be held and simply needs to express itself to become alive. I thank each one of them for their generosity and trust, for these moments of sincerity, grace and humanity and to all the staff of the School as well as Ms Bouratsis for inviting me in this project.
Χορογράφος και χορεύτρια ελληνοβρετανικής καταγωγής, η Rhiannon Morgan σπούδασε χορό την Σχολή Χορού Rambert School Of Dance (UK) και πήρε πτυχίο Master από την London Contemporary Dance School, The Place το 2010.
Ως επαγγελματίας χορεύτρια από το 2012, έχει συνεργαστεί με τον Akram Khan (UK), την Cocoon Dance Company (DE), τον Henri Oguike Dance Company (UK), τον Νicholas Vladyslav (BE), το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας (GR), τον Jean William Weiss (LUX), την Body In Situ/ Artezia Compagnie (FR), τον Andrea Rama/Porsons Khashoggi (LU/DE), την Renelde Pierlot (LU) και την Anu Sistonen (FI). Αυτή την στιγμή συνδέεται με το δίκτυο Grand Luxe, μια ευρωπαϊκή ομάδα υποστήριξης αποτελούμενη από έξι ιδρύματα. Στο πλαίσιο αυτό, αναπτύσσει επί του παρόντος το solo «AdH(A)rA», του οποίου η πρώτη παράσταση ώς ολόκληρο έργο έχει προγραμματιστεί για τη σαιζόν 2019/2020.
Αλέξανδρος Πλωμαρίτης
Project στις φυλακές: Σεμινάριο Περφόρμανς
Το σεμινάριο περφόρμανς στο 3ο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης στο Γενικό Κατάστημα Κράτησης Θεσσαλονίκης (Διαβατά) είχε διάρκεια δύο εβδομάδες και χωρίστηκε σε δύο σκέλη. Ένα της θεωρίας και ένα της πράξης. Κατά τη διάρκεια των δύο εβδομάδων οι συμμετέχοντες ήρθαν σε επαφή με την τέχνη αυτή, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Το εργαστήριο ανέπτυξε θεματικές που σχετίζονται με την τέχνη της περφορμανς αναλόγως με τις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι έγκλειστοι. Με κοινωνικοπολιτική προσέγγιση, αναλύσαμε, μέσω της περφορμανς, τη παρούσα κατάσταση των χωρών που διερευνήσαμε. Παράλληλα και καθημερινά μέσω από ασκήσεις σωματικές, βιωματικές αλλά και εμπιστοσύνης, οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να καταλάβουν τη χρησιμότητα της περφoρμανς και στο πρακτικό κομμάτι. Στο τέλος των δύο εβδομάδων οι συμμετέχοντες παρουσίασαν ο καθένας τους από μια δράση/περφoρμανς βασιζόμενοι σε αυτά που διδάχθηκαν αλλά και σε άμεση σχέση με τον ψυχισμό του καθένα ξεχωριστά. Σκοπός του εργαστηρίου αυτού ήταν να αφυπνίσει και να ενεργοποιήσει τον καθένα συμμετέχοντα ξεχωριστά αλλά και συλλογικά, κάτι που καταφέραμε με το παραπάνω. Σε αυτό συνέλαβε και η χρήση μιας φωτογραφικής μηχανής Polaroid που χρησιμοποιήσαμε την πρώτη βδομάδα όπου οι έγκλειστοι ήρθαν σε επαφή με την περφορμανς μέσω της φωτογραφίας (περφορμανς για τη κάμερα).
Ο Αλέξανδρος Πλωμαρίτης γεννήθηκε στην Καστοριά και μεγάλωσε στη Θάσο. Σπούδασε στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Λονδίνο, (ΒΑ) Αγγλική Λογοτεχνία και Θέατρο στο London Metropolitan University και ειδικεύτηκε στην περφορμανς (MFA) στο Brunel University. Το 2008 παρουσίασε την πρώτη του μακράς διάρκειας περφορμανς στο NRLA Festival της Γλασκόβης στο πλευρό των Leibniz Live Art Company και μέχρι σήμερα εργάζεται ενεργά ως performance artist, επιμελητής φεστιβάλ περφορμανς και παιδαγωγός. Η δουλειά του θίγει και επεξεργάζεται κοινωνικοπολιτικά θέματα. Βασικά του εργαλεία το σώμα και τα άμεσα αναγνωρίσιμα σύμβολα. Έχει παρουσιάσει δουλειές του σε φεστιβάλ, μουσεία, γκαλερί, και στον δημόσιο χώρο, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Δημήτρης Φραγκάκης
Project στις φυλακές: Δημιουργία τοιχογραφίας στον προαύλιο χώρο της πτέρυγας γυναικών φυλακών Διαβατών.
Θέμα: «ΤΟ ΚΛΑΡΙ» (Η φυλάκιση της ζωγραφικής εικόνας, ως σκοπός απελευθέρωσης του Νου)
Η Τοιχογραφία ως Τέχνη έχει την ηλικία του ίδιου του Ανθρώπινου πολιτισμού. Από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια, οι άνθρωποι κατέγραφαν με κάθε μορφή γραφικής και τοιχογραφικής έκφρασης, σκηνές από την καθημερινότητά τους δηλώνοντας με μοναδικά άμεσο τρόπο την δράση τους αλλά και την παρουσία τους ως οντότητες. Με αυτό τον απλό τρόπο έκφρασης, δημιουργήθηκε ένα πανίσχυρο οπτικό μέσο επικοινωνίας που με την δημιουργική συνέχεια των αιώνων εξελίχθηκε με γοργούς ρυθμούς σε κάτι που σήμερα ιστορικά εντάσσεται στον χώρο της ζωγραφικής διαδικασίας. Έτσι, αυτό το μεγάλο ιστορικό και δημιουργικό Καλλιτεχνικό μέρος ενέχει μια δύναμη με πολλαπλές παραλλαγές που ξεκινούν από τις βραχογραφίες στο Λασκώ, συνεχίζει με τα Fresco της Πομπηίας και καταλήγει στα Graffiti των σημερινών αστικών περιοχών. Η Απελευθέρωση του Αγίου Πέτρου από την φυλακή είναι Τοιχογραφία του Φιλιππίνο Λίππι που διακοσμεί την Καπέλα Μπρακάντσι στην εκκλησία της Σάντα Μαρία ντελ Κάρμινε, στην Φλωρεντία. Η ζωγραφική σκηνή, παρουσιάζει τον Άγιο να απελευθερώνεται από την φυλακή από έναν Άγγελο, ενώ ο φύλακας κοιμάται κατόπιν Θεϊκής παρέμβασης. Στην πραγματικότητα, αυτό που προσπαθεί να κάνει ο ζωγράφος, πέραν του ότι πρέπει να εκτελέσει την παραγγελία που του είχε δοθεί, είναι να καταγράψει το ανέφικτο. Ακόμη, να μπορέσει να μας μεταφέρει με κάποιο τρόπο σε ένα οπτικό πεδίο, ιδεατό για τον ίδιο, για να αντικρίσουμε το αδύνατο. Με αυτό τον τρόπο το αίσθημα της ελπίδας ξεπερνά κατά πολύ την ίδια την πραγματικότητα και έτσι ο Νους μέσω της εικόνας μεταφέρεται σε έναν χώρο ξεκάθαρα ουτοπικό, όμως τις περισσότερες φορές, γεμάτο διανοητική ευεξία. Το θέμα της Τοιχογραφίας που ζωγραφίστηκε σε προαύλιο τοίχο της πτέρυγας γυναικών, στο πλαίσιο του θερινού σχολείου, επιλέχθηκε από τις κρατούμενες και είχε ως σκοπό τη δημιουργία μιας εικόνας που θα απορροφά η ίδια την έννοια του εγκλεισμού, του χρόνου και του τόπου, για χάρη των κρατουμένων. Οι κρατούμενες, έπειτα από μια συζήτηση ωρών και παρουσίασης ενός μέρους της δουλειάς μου, επέλεξαν ομόφωνα ένα θέμα για την τοιχογραφία που παρουσίαζε τέσσερα πουλιά που όλα όμοια αλλά και διαφορετικά μεταξύ τους, συνυπήρχαν σε ένα κλαρί εμπρός από ένα κυανό ουρανό. Ένα οικείο θέμα που τις έκανε να έρθουν αντιμέτωπες και να ξανανιώσουν πολύ γνώριμα συναισθήματα και βιώματα, όπως: η ελευθερία, ο εγκλεισμός, η συνύπαρξη, η συμβίωση, η ανοχή, η διαφορετικότητα, η ευαισθησία του σώματος, ο αποπροσανοτολισμός αλλά και η ανικανότητα για ‘’πτήση’’ εκτός. Μια πολύ δυνατή εμπειρία για όλους, που θα μας μείνει αξέχαστη.
Ο Δημήτρης Φραγκάκης γεννήθηκε το 1982, στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του Τ.Ε.Ι Καβάλας το 2006. Το 2014 ολοκληρώνει τις σπουδές του στην Σχολή Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών (Σ.Κ.Τ) του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει παρουσιάσει την δουλειά του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις που κάποιες από αυτές είναι, 2018: “Hey Pal’’, Γκαλερί Depo Darm, Αθήνα / 2017: ’’Φαντασιακές εστίες’’, 6η Biennale Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσσαλονίκη – ‘’Το Όραμα του Αγίου Κενού’’, Depo Darm Gallery, Αθήνα, Επιμέλεια: Κυριάκος Σπύρου – ‘’3ο Βραβείο Φρυσίρα ΕυρωπαΪκής Ζωγραφικής‘’, Μουσείο Φρυσίρα, Αθήνα – ‘’Το Ρίζωμα’’, Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (Πρώην Αποθήκη Στρατού), Επιμέλεια: Ορέστης Ανδρεαδάκης / 2016: ’’Αριστοτέλους Project 2’’, Kalfayan Galleries Athens-Thessaloniki, Θεσσαλονίκη, Επιμέλεια: Ειρήνη Παπακωνσταντίνου – Snapshot ’’Η βολή της ακινησίας’’, Depo Darm Gallery, Αθήνα, Επιμέλεια: Παναγής Κουτσοκώστας / 2015: TimEffect, Depo Darm Gallery, Αθήνα – ‘’The Open Circle’’, Action Field Kodra, Επιμέλεια: Παναγής Κουτσοκώστας, Θεσσαλονίκη – ‘’Antallaxima’’ Συν, Αρχοντικό Γεωργιάδη, Μυτιλήνη, Επιμέλεια: Συραγώ Τσιάρα, Παναγής Κουτσοκώστας, Ελένη Κρίκη / 2014: ‘’Οι Ήρωες πέθαναν, ζήτω οι Ήρωες’’, Kodra Fresh, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη – 7η BIENALLE Σχολών Καλών Τεχνών Ελλάδος, Ίδρυμα Θεοχαράκη, Αθήνα / 2012: ‘’TRANSFORM’’ Pandora’s box, Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, Θεσσαλονίκη – ‘’no more real than you are’’, Dynamo Project Space, Θεσσαλονίκη / 2011: XV Bienalle di Mediteranneo, ‘’SYMBIOSIS?’’, Θεσσαλονίκη – ‘’ΑΝΑ-ΚΑΤΑ’’, Διεθνής συνάντηση νέων καλλιτεχνών, Στρατόπεδο Παύλου Μελά, Θεσσαλονίκη / 2010: 2η ΕΝΟΤΗΤΑ, ArtForum Gallery, Tsatsis Projects, Θεσσαλονίκη. Ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη.
Τάκης Σπυρόπουλος
Συμμετέχει με τη σειρά Into The Light
φωτογραφίζοντας πλέον ελεύθερους πρώην εκπαιδευόμενους του σχολείου.
Γεννημένος το 1972, o Τάκης Σπυρόπουλος σπούδασε γαλλική φιλολογία και φωτογραφία στην Αθήνα. Για περισσότερα από 20 χρόνια έχει συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς ομίλους της χώρας σε σειρά περιοδικών και εφημερίδων, ενώ φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα του εξωτερικού. Έχει επίσης φιλοτεχνήσει αρκετά εξώφυλλα δίσκων. Το 2007 εκδόθηκε το λεύκωμα του ενδυματολόγου/σκηνογράφου Γιάννη Μετζικώφ «Μετζικώφ costume design» με δικές του εικόνες, και η συνεργασία τους παρουσιάστηκε ολοκληρωμένη το 2010 στην Εθνική Πινακοθήκη και στην συνέχεια στην Εθνική Γλυπτοθήκη. Το 2013 εξέδωσε το βιβλίο «Χ-ΑΡΧΕΙΑ uncensored. Τα συνθήματα και τα γκράφιτι των Εξαρχείων, 2009-2012» στις εκδόσεις «Ρακοσυλλέκτης». Το 2016, σε επιμέλεια της Σοφία Ελίζα Μπουράτση _ διδάκτωρ αισθητικής και επιστημών της τέχνης _ παρουσιάστηκε η έκθεση «Τετράδια των δρόμων. Τα συνθήματα και τα graffiti των Εξαρχείων» στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας περιλαμβάνοντας και την περίοδο 2013-16. Οι τοιχογραφίες και οι λεκτικές αντιδράσεις που φωτογραφίζει επίμονα ο Τάκης Σπυρόπουλος από το 2009 λειτουργούν ως δημόσια τετράδια καταγραφής της σύγχρονης ελληνικής καθημερινότητας και της ατελείωτης κρίσης που βιώσαμε και βιώνουμε, αλλά ίσως και ως την πρώτη, έστω ιδιαίτερη, αισθητική και πρόωρη αρχαιολογία της κρίσης. Τον Απρίλιο του 2016 συμμετείχε επίσης σε μία σειρά εκδηλώσεων στο Παρίσι, που διοργάνωσε ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός New Wrinkle, με άξονα την διαπολιτισμικότητα. Μία απόπειρα αναστοχασμού πάνω στην έννοια του vivre-ensemble (αρμονική συνύπαρξη στην σύγχρονη εποχή) και μία εξερεύνηση του πως επηρεάζεται η καθημερινότητα και ο ψυχισμός των κατοίκων μιάς πόλης μετά απο τραυματική εμπειρία.
Η επιμελήτρια της έκθεσης:
Σοφία Ελίζα Μπουράτση
Η Σοφία Ελίζα Μπουράτση γεννήθηκε στο Λουξεμβούργο. Εργάζεται στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης ως ανεξάρτητη θεωρητικός τέχνης, επιμελήτρια και σύμβουλος στις πολιτιστικές πολιτικές. Είναι διδάκτωρ αισθητικής και επιστημών της τέχνης από το Université Paris 1 – Panthéon-Sorbonne, με θέμα έρευνας το σώμα, τις εικόνες του και τα κοινωνικά, φιλοσοφικά, επιστημονικά και πολιτικά του όρια, όπως εκφράζονται μέσα από τη σύγχρονη τέχνη. Τα ερευνητικά της πεδία αφορούν επίσης τη σωματοποίηση του εγκλεισμού και την ιδρυματοποίηση του σώματος και της σκέψης, τις αισθητικές του δημόσιου χώρου, τις αστικές και οικολογικές σύγχρονες μεταμορφώσεις και τις εικαστικές και ακτιβιστικές πρακτικές οικειοποίησης των κοινών. Κατά καιρούς διδάσκει στο Πανεπιστήμιο (Université du Québec à Montréal 2016-2017) και στη φυλακή (Γενικό Κατάστημα Κράτησης Θεσσαλονίκης, περιστασιακά από το 2016). Ζει και εργάζεται μεταξύ Λουξεμβούργου και Θεσσαλονίκης.
3o Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης 