22 Νοεμβρίου 2019
Η εκπαιδευτικός- ποιήτρια κα Αγγελική Ντηλιά πραγματοποίησε ένα εργαστήρι ποίησης στο οποίο συμμετείχαν με ενθουσιασμό οι εκπαιδευόμενοι μας.
Παραθέτουμε τις εντυπώσεις της Αγγελικής Ντηλιά:
ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΟ ΣΔΕ ΦΥΛΑΚΩΝ ΔΙΑΒΑΤΩΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ: Η ΠΟΙΗΣΗ ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ
Της Γκέλης Ντηλιά, Καθ. Αγγλικών, βραβευμένης ποιήτριας, εθελόντριας εκπαιδεύτριας ενηλίκων Καταστημάτων Κράτησης
Στα πλαίσια των εθελοντικών επισκέψεών μου στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) των φυλακών ανά την Ελλάδα για την διάδοση της Ποίησης, εντάχθηκε στις 21/11/2019 και εκείνο των Διαβατών Θεσσαλονίκης.
Σχεδιάζω, οργανώνω και υλοποιώ, μαζί με τον γιο μου Κων/νο Ντηλιά, Σεμινάρια – Εργαστήρια Ποίησης στις φυλακές της Ελλάδας, αρχής γενομένης από το Κατάστημα Κράτησης Ναυπλίου. Στόχος είναι να φέρουμε τους εγκλείστους σε επαφή με την Ποίηση, πώς ορίζεται, τι είναι έμπνευση, ύφος, ποια είναι τα είδη της και λοιπά. Επίσης με χρήση οπτικών μέσων (powerpoint) τους συστήνουμε με σύντομο βιογραφικό μεγάλους, σε πανελλαδική και παγκόσμια εμβέλεια, Έλληνες ποιητές και το έργο τους, όπως Σεφέρη, Ρίτσο και άλλους, απαγγέλοντας ένα ποίημα τους. Πάντα χειροκροτούν τον Κων/νο όταν απαγγέλει τον «Πληθυντικό Αριθμό» της Κικής Δημουλά και το δικό μου βραβευμένο από την Unesco «Των Παθών», όπου περιγράφεται ο προσωπικός Γολγοθάς, ένα θέμα με το οποίο ταυτίζονται. Σε κάποια ποιήματα, αντί απαγγελίας, γίνεται χρήση ακουστικών μέσων και τότε οι περισσότεροι σιγοψιθυρίζουν μαζί μας μελοποιημένη ποίηση. Η πολυαισθητηριακή μάθηση αποδίδει τα μέγιστα και είναι πολύ ευχάριστη, προετοιμάζοντάς τους για την τελική φάση του εργαστηρίου που είναι η συν-γραφή. Κάθε πόλη που επισκεπτόμαστε , φροντίζουμε να την συνδέουμε με ποιητές/ ποιήτριες από τον τόπο διαμονής μας, την Αργολίδα και βέβαια με ντόπιους δημιουργούς.
Στο τελευταίο μέρος το ζητούμενο είναι να συν-γράψουν και οι ίδιοι ένα ποίημα με βάση κάποιους άξονες και υποκινώντας τους με διάφορα μέσα, όπως ένα ποίημα με το ίδιο θέμα, μια σχετική φωτογραφία και βέβαια ένα μικρό γλωσσάρι, που αφενός διευκολύνει την έμπνευση και αφ’ ετέρου τους μαθαίνει ελληνικό λεξιλόγιο. Ας μην ξεχνάμε ότι η σύνθεση αυτών των σχολείων είναι πολυπολιτισμική και η μετάφραση των σκέψεων στην δική μας γλώσσα δεν είναι εύκολη. Και δεν χρειάζεται, εξάλλου. Αφού οργανώσουμε ισάριθμα τις ομάδες, τους εξηγούμε πώς μπορούν και οι ίδιοι να είναι εν δυνάμει ποιητές και αρχίζει το…θαύμα!
Μέσα στην μεγάλη αίθουσα του σχολείου, 70 μαθητές του Α΄ και Β’ κύκλου παρακολούθησαν με μεγάλο ενδιαφέρον όσα τους παρουσιάσαμε. Ήταν προσηλωμένοι κι αυτό φαινόταν στην γλώσσα του σώματος – κάποιοι δεν βγήκαν ούτε στο διάλειμμα για τσιγάρο, θέλοντας να κουβεντιάσουμε για όσα προλαβαίναμε. Δεν θα ξεχάσω τα χειροκροτήματα κάθε φορά που κάποιος απαντούσε στις ερωτήσεις παρατηρητικότητας του κουίζ και έπαιρνε το δώρο του! Γέμιζε η τάξη θετική ενέργεια! Στο 3ο μέρος παρέμειναν μόνο εκείνοι του Β’ κύκλου που έπεσαν με τα μούτρα στο γραπτό τους για να προλάβουν να συν-γράψουν πριν κλείσει η φυλακή και επιστρέψουν στα κελιά τους. Περνώντας δίπλα από τον καθένα για να τον καθοδηγήσω και να τον υποκινήσω, παρατήρησα ότι κάποιοι είχαν ήδη παράγει μικρά κείμενα πάνω στο θέμα και περίμεναν με αγωνία την κριτική ή τις διορθώσεις μου , τις οποίες εφάρμοσαν με προθυμία για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Τι να πω για τα έργα τους; Πόσο ξεχειλίζουν από συναίσθημα (L.E), επιθυμίες (M.V.) όνειρα (Δ. Σ. και E.K.), ρομαντισμό (ομάδα από Φ.Χ.-R.R.-C.A.- K.K) και φως (ομάδα από Ν.Κ.- S.K-A.Y.-A.F) όπου έκαστος στη γλώσσα του κατέθεσε τις σκέψεις αλλά και οι υπόλοιποι που προσπάθησαν να γίνουν κοινωνοί της τέχνης της Ποίησης παράγοντας λόγο γεμάτο παράπονο, ελπίδα και πόνο…
Πριν τον αποχαιρετισμό, κάποιος με ρώτησε πότε θα εκδοθεί η επόμενη ποιητική μου συλλογή και του είπα τον Σεπτέμβρη κι εκείνος μου απάντησε ότι θα την αναζητήσει. Ήταν πράγματι απρόσμενο! Φεύγοντας πήρα μαζί μου κάτι από τα μάτια τους που κάποιων σκοτείνιασαν καθώς έπρεπε να χωριστούμε. Αλλά ο γιος μου είχε μαζί ένα απτό αναμνηστικό: έναν αναπτήρα με χρώματα παραλλαγής που του δάνεισε ο B. για να ανάψει το τσιγάρο του στο διάλλειμα. Είχε ξεχάσει να του τον επιστρέψει. Το κρατώ σαν κάτι πολύτιμο. Όταν όλα κατακάθησαν εντός μου αργότερα, μηρυκάζοντας την εμπειρία της επίσκεψης, ο B. αποτέλεσε και για εμένα πηγή έμπνευσης και του έχω γράψει ένα ποίημα. Γιατί είναι οι άνθρωποι που δημιουργούν τις αναμνήσεις κι οι πιο ιδιαίτερες μένουν χαραγμένες ανεξίτηλα και δεν έχει σημασία ο τόπος αλλά η ατμόσφαιρα…
Και οι εντυπώσεις της από το βιβλίο μας
3o Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης 