Την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2022 πραγματοποιήθηκε Θεατρικό εργαστήρι για τους μαθητές του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας των Φυλακών Διαβατών Θεσσαλονίκης. Το εργαστήρι σχεδιάστηκε στο πλαίσιο του μαθήματος ‘Λογοτεχνία, Τέχνες & Πολιτισμός στην Εκπαίδευση’ με την Καθηγήτρια Κατερίνα Κίτση, οι οποίοι επισκεφτήκαν και πάλι το σχολείο μας παρουσιάζοντας μια παραλλαγή του Πολύ Κακό για το Τίποτα του Σαίξπηρ.
Οι εκπαιδευόμενοι το χάρηκαν και συμμετείχαν ενεργά. Κατερίνα Κίτση και όλες οι φοιτήτριες και φοιτητές που συμμετείχαν σας ευχαριστούμε και αναμένουμε και την επόμενη επίσκεψη σας.
Σας παραθέτουμε πληροφορίες για το εργαστήρι και τις εντυπώσεις των φοιτητριών και φοιτητών που συμμετείχαν στο εργαστήρι που μας παραχώρησε η Συντονίστρια: Καθηγήτρια Κατερίνα Κίτση-Μυτάκου :
Πολύ κακό για το τίποτα
Θεατρικό εργαστήρι για τους μαθητές του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας των Φυλακών Διαβατών Θεσσαλονίκης. Το εργαστήρι σχεδιάστηκε στο πλαίσιο του μαθήματος ‘Λογοτεχνία, Τέχνες & Πολιτισμός στην Εκπαίδευση’ και πραγματοποιήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2022 από φοιτήτριες και φοιτητές που συμμετείχαν στο μάθημα.
Συντονίστρια: Καθηγήτρια Κατερίνα Κίτση-Μυτάκου, Τμήμα Αγγλικής, ΑΠΘ
Ο Πέτρος, ο Κώστας και ο Βάσος, μια αντροπαρέα ορκισμένων εργένηδων, στην πορεία του έργου μας ανακαλύπτουν πως μάλλον δεν μισούν τόσο πολύ τις γυναίκες όσο θέλουν να δείχνουν. Με τη δύναμη του έρωτα, ‘τα αλάνια’ της ιστορίας καταφέρνουν να απαγκιστρωθούν από τα στερεότυπα της ηγεμονικής αρρενωπότητας που τους παγιδεύουν. Η ωραία, ευγενική και υπάκουη Ελένη, που στοχεύει στο γάμο, αλλά και η έξυπνη, δυναμική και ζόρικη Βάσια, που απορρίπτει το μοντέλο της παθητικής θηλυκότητας, θα τους βοηθήσουν να ανακαλύψουν πιο βιώσιμα πρότυπα ανδρισμού που βασίζονται στην εμπάθεια, την αποδοχή και έκφραση των συναισθημάτων τους, την ειλικρίνεια και την τιμιότητα .Οι ήρωες και οι ηρωίδες μας ζούνε το 2022 σε κάποια κωμόπολη λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, που μπορεί να ονομάζεται Άνω Μεσήμβρια. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι είναι σύγχρονοι απόγονοι των χαρακτήρων του WilliamShakespeare από το έργο του Πολύ κακό για το τίποτα, που επιστρέφουν από το παρελθόν για να μας θυμίσουν ότι ο πόλεμος με τον μισογυνισμό, την εμπορευματοποίηση των γυναικών μέσα στο γάμο και τα έμφυλα στερεότυπα δεν έχει ακόμη τελειώσει.
Μερικές σκέψεις φοιτητριών/τών που συμμετείχαν στο εργαστήρι
Νομίζω το συναίσθημα που επικρατούσε πιο έντονα μέσα μου στη διάρκεια όλης της δράσης ήταν κάτι που δε μπορώ να προσδιορίσω απλά με μια λέξη, ήταν μια ζεστασιά, η ζεστασιά της ανθρώπινης αλληλεγγύης, το συναίσθημα του να κάνεις χαρούμενο έναν άνθρωπο που ίσως έχει να γελάσει καιρό, να τον κάνεις να σηκωθεί να χορέψει, να παίξει θέατρο, να τραγουδήσει. Δε ξέρω πως ακριβώς λέγεται το συναίσθημα αυτό, αλλά ήταν τόσο όμορφο που το ένιωθα να ρέει μέσα μου παντού και να δραπετεύει από το σώμα μου με τη μορφή γέλιου, χαράς και συγκίνησης. Tη στιγμή που μας έλεγε η κυρία Μαίρη για το »χρόνια καλά» που λένε στους φυλακισμένους τα Χριστούγεννα ευχήθηκα μέσα μου νοερά η κοινωνία να μπορέσει κάποια στιγμή να αλλάξει τόσο ριζικά ώστε να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους αυτούς ως ανθρώπους και όχι ως μιάσματα. Μακάρι κάποια στιγμή να ξαναβρεθούμε σε έναν παρόμοιο χώρο ώστε να φωτίσουμε (ξανα) τις ζωές αυτών των ανθρώπων και να πάρουμε λίγο από το δικό τους καταπιεσμένο φως, που όταν του δίνεται η ευκαιρία, απελευθερώνεται, διαχέεται κ αυτό παντού, όπως όλων των ανθρώπων … (Ίρις Παππά)
Η εμπειρία μας στο σχολείο των φυλακών στα Διαβατά ήταν μοναδική. Όλοι και όλες ζήσαμε βαθιά συγκινητικές και ανθρώπινες στιγμές, καθώς όλες οι δραστηριότητες και το μικρής διάρκειας θεατρικό έργο έγιναν σε συνεργασία με τους μαθητές του σχολείου, μέσω της αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας μαζί τους, καθώς και μέσω των άμεσων αντιδράσεων και απαντήσεων τους στην εκδοχή του έργου Much Ado About Nothing του Shakespeare που παρουσιάσαμε. Οι λίγες ώρες που περάσαμε στο σχολείο των φυλακών μας βοήθησαν να καταλάβουμε το βαθύτερο νόημα της έννοιας της αλληλεγγύης και να την εφαρμόσουμε στην πράξη και μας έδωσαν την ευκαιρία να δούμε ορισμένες καταστάσεις μέσα από την οπτική των μαθητών του σχολείου της φυλακής και επομένως να έχουμε μια σφαιρική αντίληψη της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας. (Εύα Σιτέλα)
Ξεκίνησα να γράφω τις σκέψεις μου και κατέληξε να βγει πολύ μεγάλο το μήνυμα οπότε θέλω να πω ότι αυτό που μου έμεινε είναι η συγκίνηση αυτών των ανθρώπων. Πιστεύω ότι η επίσκεψή μας τους έβγαλε από την μονότονη και άχρωμη καθημερινότητά τους και φώτισε για λίγο τις ψυχές τους. Τα λόγια του κ. Κώστα πάντως φώτισαν τη δική μου ψυχή. Ο κ. Κώστας μας είπε ότι «όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία, ακόμη και εμείς που δεν είχαμε ούτε πρώτη. Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να την εκτιμάτε» και αυτό είναι από τα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά μαθήματα. Ευχαριστούμε για αυτή τη μοναδική εμπειρία. (Εύα Παλαιολόγου)
Ένας από τους στόχους μας ως ομάδα ενώ προετοιμαζόμασταν ήταν να είμαστε διασκεδαστικοί, να βρούμε διάφορους τρόπους να τους διατηρήσουμε το ενδιαφέρον ώστε να περάσουν καλά. Έτσι, αφού είχαμε ολοκληρώσει με τις προγραμματισμένες δραστηριότητες μας, σε ένα σημείο που ακουγόταν απλώς μια κιθάρα, είχα προβληματιστεί καθώς πίστευα πως θα χάσουν το ενδιαφέρον τους. Κι όμως, παρατήρησα πως πολλοί από αυτούς είχαν απορροφηθεί από τον ήχο της κιθάρας και κάθονταν απλώς και το απολάμβαναν. Συνειδητοποίησα τότε πως πέρα απ’ όσα είχαμε ετοιμάσει, πάνω απ’ όλα αυτοί οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να έρθουν ξανά σε επαφή με τον πολιτισμό, την τέχνη – την υπενθύμιση ότι είναι ακόμη άνθρωποι. Γιατί κάτι τόσο ανθρώπινο και απλό, όπως η ζωντανή μουσική, γι’ αυτούς δεν είναι δεδομένη. (Στέλλα Κοσμίδου)
Χωρίς να υπάρχει κάποια εμπειρία πριν από την επίσκεψη μας στο σχολείο στις φυλακές των Διαβατών, υπήρχε αγωνία αλλά και άγχος για το πως θα εξελιχθεί η μέρα μας εκεί αλλά και η ανταπόκριση σε αυτό που είχαμε ετοιμάσει από τους μαθητές. Στην αρχή υπήρχε δισταγμός, αμηχανία ίσως από μερικά άτομα, όμως αυτο δεν κράτησε πολύ μιας και μετά από λίγο άρχισαν να ανοίγονται, να συμμετέχουν ενεργά και να μας δίνουν αντιδράσεις οι οποίες απογείωσαν αυτά που είχαμε ετοιμάσει. Το σημαντικότερο που θα μπορούσα να σημειώσω είναι ότι είχαμε την ευκαιρία να καταλάβουμε τις ζωές των ατόμων αυτών, να ακούσουμε τις ιστορίες τους και να συνειδητοποιήσουμε πόσο ανάγκη υπάρχει από τους ανθρώπους αυτούς για τη τέχνη, το θέατρο, τη μουσική και την επαφή με άλλο κόσμο. Συγκεκριμένα, υπήρχε ενα άτομο που μοιράστηκε μαζι μας ότι είχε χρόνια να παίξει κιθάρα και όταν του δόθηκε η ευκαιρία, ξεκίνησε να παίζει, με τους υπόλοιπους μαθητές να τραγουδάνε και να χορεύουν. Σχετικά με το θεατρικό, αρκετοί ήταν που δεν φοβήθηκαν και σηκώθηκαν μα συμμετέχουν μαζί μας, μοιράζοντας ένα κομμάτι από τη ψυχή τους μαζί μας, κάτι που ήταν πραγματικά συγκινητικό. Μπορώ να πω ότι αυτή η εμπειρία αυτή ήταν μοναδική και θα μείνει ανεξίτηλη! (Παναγιώτης Παπαδόπουλος)
Τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η εμπειρία αυτή, είναι δύσκολο να αποδοθούν με λίγα λόγια. Η συγκίνηση που ένιωσα όσο τους έβλεπα να συμμετέχουν με ενθουσιασμό στις δράσεις μας δεν περιγράφεται!! Το θέατρο, η μουσική και ο χορός ήταν οι κινητήριες δυνάμεις για να έρθουμε πιο κοντά και να αναρωτηθούμε μέσα από το παιχνίδι για σοβαρά θέματα. Έτσι αποδεικνύεται για άλλη μια φορά το πώς η δύναμη της εκπαίδευσης και των τεχνών μπορούν να μας ενώσουν και να κάνουν την καθημερινότητά όλων μας (και ειδικά αυτών των ανθρώπων) λίγο πιο φωτεινή! (Βαλια Νικολαΐδου)
Οι σκέψεις μου είναι πολύ μπερδεμένες. Ακόμα και τώρα, μέρες μετά, βλέπω τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων στον δρόμο. Ήταν τρομερός ο τρόπος που αγκάλιασαν αυτό που κάναμε και η προθυμία τους να συμμετάσχουν, η δίψα τους για επικοινωνία και σύνδεση με άλλους ανθρώπους. Ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο μάθημα για μένα, καθώς ήμουν προετοιμασμένη να πάω εκεί για να διδάξω κάτι και κατέληξα να είμαι εγώ η μαθήτρια με έναν τρόπο που δεν θα μπορούσα να περιμένω. (Ζωή Βρέντζου)
Τα συναισθήματά μου ακόμη και τώρα μέρες μετά την επίσκεψη μας δεν μπορούν να εκφραστούν με λέξεις. Θα σας πω αυτά που είπα και στις παρέες μου που με ρώτησαν για αυτή την εμπειρία. Η επικοινωνία μεταξύ και εμάς σαν ομάδα αλλά και με τους φυλακισμένους ήταν μοναδική και τόσο filling. Η χαρά και η ευχαρίστηση που είδα αποτυπωμένη στα πρόσωπα όλων των ανθρώπων ήταν η καλύτερη επιβράβευση που θα μπορούσαμε να έχουμε λάβει. Προσωπικά, συγκινήθηκα πολύ με την προθυμία αυτών των ανθρώπων όχι απλά να συμμετέχουν ενεργητικά στο δρώμενο μας αλλά και να μας παρουσιάσουν κομμάτια της δικής του κουλτούρας, όπως οι κύριοι που σηκώθηκαν και τραγούδησαν τραγούδια από την χώρα τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια τους στο τέλος και θα κρατήσω για πάντα αυτή την εμπειρία στην καρδιά μου. (Αιμιλία Κίρτσιου)
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τη διευθύντρια στου ΣΔΕ, κ. Μαίρη Γκρίζου, για την πρόσκληση να επισκεφτούμε το σχολείο και τους μαθητές για τους αυτοσχεδιασμούς, τις ιστορίες και τα τραγούδια και τους χορούς που μοιράστηκαν μαζί μας.
3o Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Θεσσαλονίκης 