Ο Αλέκος στη Γαλοπουλοσαπουνοκαφενοσχολοκινηματοχώρα

13 Δεκεμβρίου 2019

Μια ομάδα 12 φοιτητών της Αγγλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ με την καθηγήτρια τους κα Κ. Κίτση πραγματοποίησαν ένα θεατρικό εργαστήρι και έπαιξαν αποσπάσματα από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων διαδραστικά με τους εκπαιδευόμενους μας σε δύο δίωρα εργαστήρια

Ο Αλέκος στη Γαλοπουλοσαπουνοκαφενοσχολοκινηματοχώρα

Θεατρικό εργαστήρι για τους μαθητές του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας των Φυλακών Διαβατών Θεσσαλονίκης. Το εργαστήρι σχεδιάστηκε στο πλαίσιο του μαθήματος ‘Λογοτεχνία, Τέχνες & Πολιτισμός στην Εκπαίδευση’ και πραγματοποιήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2019 από φοιτήτριες και φοιτητές που συμμετείχαν στο μάθημα.

Συντονίστρια: Καθηγήτρια Κατερίνα Κίτση-Μυτάκου, Τμήμα Αγγλικής, ΑΠΘ

«Από πού άραγε να αρχίσω;»
Αρχίζω από την αρχή. Στην πρόταση να επισκεφτούμε το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των Φυλακών Διαβατών Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο του μαθήματος ‘Λογοτεχνία, Τέχνες & Πολιτισμός στην Εκπαίδευση’ η πλειοψηφία των φοιτητριών/των ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό. Η πρόκληση ήταν μεγάλη και οι απορίες πολλές. Τι είδους θεματικές θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν τους μαθητές του ΣΔΕ; Πως είναι καλύτερα να τις προσεγγίσουμε; Πως μπορούμε να τους εμπλέξουμε σε διάλογο μαζί μας; Θα είναι πρόθυμοι να συμμετέχουν σε αυτοσχεδιασμούς; Θα μπορέσουμε να βρούμε κοινά σημεία αναφοράς; Και άλλα πολλά …

«Too late! Too late!!»
Αποφασίσαμε να δουλέψουμε πάνω στην έννοια του χρόνου και του ονείρου. Επιλέξαμε την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ένα κείμενο του Lewis Carroll, που γράφτηκε το 19ο αιώνα, γιατί προσεγγίζει τις έννοιες αυτές με φαντασία και (μαύρο) χιούμορ. Χαμένη καθώς είναι σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό και «περιεργοτερότερο» από αυτόν που γνωρίζει, η Αλίκη αναζητά τη ταυτότητά της, συναντά αλλόκοτα εχθρικά πλάσματα και πρέπει να ανταπεξέλθει σε δύσκολες καταστάσεις χωρίς να γνωρίζει ότι όλο αυτό που ζει είναι ένα όνειρο. Στην πορεία και μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς μας, η Αλίκη μεταλλάχθηκε σε Αλέκο, έναν αιώνιο φοιτητή χαμένο σε μια χώρα που είναι πάντα «πολύ αργά». Ο Αλέκος δουλεύει σε ένα καφέ/καφενείο, αποκοιμιέται μπροστά στην τηλεόραση που του μεταφέρει άχρηστες και πλαστές ειδήσεις ή άθλιες σαπουνόπερες, φτάνει πάντα καθυστερημένος στα μαθήματα και δεν μπορεί ποτέ να αντισταθεί στις προτάσεις που του γίνονται. Ο Αλέκος αγαπάει τόσο την κοπέλα του, όσο και όλες τις κοπέλες που επιδιώκουν να είναι μαζί του. Ο Αλέκος λέει σε όλα και σε όλες ‘ναι’. O Αλέκος ξέρει να δίνει τις καλύτερες υποσχέσεις στον εαυτό του, στους άλλους και στις άλλες, «αλλά σπάνια καταφέρνει να τις κρατήσει». … ‘Ο Αλέκος είμαι εγώ’, ακούσαμε πολλούς από τους μαθητές να μας εκμυστηρεύονται πριν φύγουμε.

«Όταν φτάσεις στο τέλος της ιστορίας, σταμάτα.»
Πως θα δώσει όμως νόημα στη ζωή του; Ίσως αν βρει τη λύση στο αίνιγμα που στριφογυρίζει στο μυαλό του τόσο στον ύπνο όσο και στον ξύπνιο του: Όταν βλέπω, δεν το βλέπω και το βλέπω όταν δε βλέπω … Τι είναι; Όπως η Αλίκη, έτσι και ο Αλέκος αντιλαμβάνεται ότι «ο καλύτερος τρόπος να βρεις απάντηση σε ένα αίνιγμα είναι να το ζήσεις». Μέσα από το όνειρο και τη φαντασία του λοιπόν περνά στην άλλη μεριά του καθρέφτη, χλευάζει τον κόσμο των ηθικών διδαγμάτων και προχωρά με ειλικρίνεια και τόλμη στο δρόμο που … στον δρόμο που θα τον οδηγήσει «κάπου». Οι σκέψεις του Αλέκου πριν φύγει από το σχολείο συναντήθηκαν με τις σκέψεις των μαθητών και μέσα από τα λόγια του Lewis Carroll τον ακούσαμε να λέει:

Αλέκος: (αποπροσανατολισμένος) Πού πάω τώρα;
Αφηγήτρια: Εξαρτάται από που θες να φτάσεις.
Αλέκος: Δεν με νοιάζει και πολύ που θα πάω.
Αφηγήτρια: Τότε δεν έχει και τόσο σημασία από ποιόν δρόμο θα πας.
Αλέκος: Αρκεί να φτάσω κάπου.

(Οι παραπομπές είναι από το έργο του Lewis Carroll Alice in Wonderland)

Μερικές σκέψεις φοιτητών/τριών που συμμετείχαν στο εργαστήρι

«Ακόμη ανακαλώ στη μνήμη μου εκείνη την ημέρα – ειδικά τα χαμόγελα στα πρόσωπα των μαθητών – και παίρνω δύναμη για να συνεχίσω ό,τι κάνω.» (Γιάννης Καπροσιούτης)

«Είναι όμορφο και ελπιδοφόρο όταν τα χαμόγελα που συνάντησες και προκάλεσες αποτελούν τις πρώτες σου σκέψεις αναπολώντας την εμπειρία αυτή.» (Μίλτος Μπίζιος)

«Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που χάρισε σε όλους μας χαμόγελα και μέσω αυτής είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε ωραίους ανθρώπους και να ανταλλάξουμε μαζί τους όμορφες σκέψεις.» (Αναστασία Χρυσοχοΐδου)

«Η εμπειρία αυτή μας έδειξε ότι η εξέλιξη του εαυτού μας δεν πρέπει να σταματάει ποτέ.» (Μυρσίνη Μπόνη)

«Η εμπειρία αυτή μου γέννησε το συναίσθημα της υπεράσπισης του εκπαιδευτικού συστήματος μέσα στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Ένιωσα περηφάνια για την δουλειά των δασκάλων και των φυλακισμένων, κυρίως, για την ανθρώπινη πλευρά και τους δεσμούς που σχηματίζονται. Η ύπαρξη του σχολείου στις φυλακές είναι παραπάνω από θεμιτή, ίσως αναγκαία θα έλεγα.» (Ελίνα Τράκα)

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τη διευθύντρια στου ΣΔΕ, κ. Μαίρη Γκρίζου, για την πρόσκληση να επισκεφτούμε το σχολείο και τους μαθητές για τους αυτοσχεδιασμούς, τις ιστορίες και τα τραγούδια που μοιράστηκαν μαζί μας.