Συμμετοχή στον 11ο Πανελλήνιο Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετραλώνων

Τρείς εκπαιδευόμενοι μας συμμετείχαν στον 11ο Πανελλήνιο Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετραλώνων και πήραν:
1η θεση: Νικήτας
2η θεση:’Αλκης
3η θεση: Στάθης

Παραθέτουμε τα βιογραφικά τους και τη συμμετοχή τους
ΝΙΚΗΤΑΣ

Με λένε Νικήτα και είμαι 31 χρονών. Γεννήθηκα στη Σαχαλίνη, πρώην Ιαπωνία, σημερινή Ρωσία. Η τραγωδία στη ζωή μας είναι τόσο αναγκαία όπως η ελευθερία.
Τα ποιήματα είναι η απογοήτευση συναισθημάτων, όμως η ελευθερία είναι πιο σημαντική από τους φόβους μας.
Σήμερα ελεύθερα ονομάζω τον εαυτό μου Sid Bucay που σημαίνει διασταύρωση του Sid vicious με Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay), θεραπεία μέσα από κατεστραμμένη ζωή.

ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ

Άσπρα μάτια σε χίλια καράτια
Στα σκοτάδια καταπίνουν το φως
Αγαπούσα πολύ τα σκοτάδια
Δηλαδή τα μισούσα απλώς
Έσκαβα λάκκους με περηφάνια
Ήμουν της μοίρας μου ναυαγός
Τα σκυλιά με γαύγιζαν με αφάνεια
Και στο σκοτάδι με χαιρετούσε τυφλός.
Αγαπούσα όντως τον κόσμο
Και ας μην το πιστεύει κανείς
Όλοι λένε πως έχω χάσει το φως μου
Μα είναι απλώς κούκλες που έστησε ποιητής γύρω – γύρω
Όλες αιχμάλωτες από σιωπή
Ανοιγοκλείνουν οι παγίδες των ματιών τριγύρω
Η ώρα μοιάζει με κάποια φωνή.
Από πόλη σε πόλη από βροχή σε βροχή
Από πόνο σε πόνο από γιορτή σε γιορτή
Από δρόμο σε δρόμο
Όταν κάποιος που βλέπει πιο μακριά δεν θα δει
Όταν κάποιος που τρέχει απλά θα κουραστεί
Όταν θα είμαι από αδίστακτη ανάγκη αιχμάλωτος
Όταν η χαμένη αγάπη θα κηρύξει γιορτή
Όταν θα είμαι για πάντα νηφάλιος
Όταν η κατεστραμμένη αλήθεια θα είναι φανερή
Τότε θα κλειδωθώ σε κάποιο μπουρδέλο
Και θα διαβάσω τα ποιήματά μου εκεί.
Εκεί δεν θα πω σε λατρεύω, εκεί ξέρουν από διαταραχή
Η βροχή μου μυρίζει κάτι καμένο
Τα δάκρυά μου βρωμάνε πάλι χολή
Με μια ερώτηση εγώ θα επιμένω
Πόσο πολύ είναι το πολύ;

ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ
Με λένε Αλκιβιάδη, γεννήθηκα στην όμορφη και ρομαντική Θεσσαλονίκη. Είμαι 27 χρονών και ασχολούμαι από μικρή ηλικία με τη ζωγραφική και συγκεκριμένα με τα γκράφιτι. Δημιουργώ σκίτσα , διάφορα σχέδια παντρεύοντας την φαντασία με την πραγματικότητα. Επίσης είμαι tattoo artist και αγαπώ πολύ τη μουσική. Συνθέτω τραγούδια με ηλεκτρονική μουσική, μέσα από προγράμματα μουσικής τεχνολογίας, με βάση την παραγωγή ψυχεδελικών μελωδιών με στόχο την ισορροπία του ρυθμού.
Ξεκίνησα τη δημιουργική γραφή από την πρώτη χρονιά στο σχολείο. Ήθελα να ξεσπάσω και να μοιραστώ όσα με πνίγουν, όσα αγαπάω και όσα νιώθω βουτώντας βαθιά στον εσωτερικό μου κόσμο.
Το χαρτί για μένα είναι θησαυρός, γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργώ ελεύθερα και χωρίς όρια. Το χαρτί δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι ένας τρόπος έκφρασης απλώς πρέπει να το εμπιστευτείς. Είμαι υπερήφανος για τους καθηγητές μου γιατί με στηρίζουν και αναγνωρίζουν σε μένα κάποιο ταλέντο. Τους ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη τους και αναφέρομαι στη συμμετοχή μου στο διαγωνισμό. Ποτέ μου δεν περίμενα να βραβευτώ για αυτό το αφιερώνω σε αυτούς με πολύ αγάπη γιατί το αξίζουν και χάρη σ’ αυτούς έφτασα ως εδώ.

ΦΥΛΑΚΗ

Γκριζόμαυροι διάδρομοι γεμάτοι από πόρτες.
Μοναξιά, ησυχία και σιωπή.
Παντού θλιμμένα πρόσωπα και παραβάτες.
Κελιά, κρεβάτια, στρώματα και τοίχοι που ξεθώριασαν
Σύρματα αγκαθωτά, ξυράφια κοφτερά,
περιτριγυρίζουν ψηλά την κορυφή τους δίνοντας
λίγο ακόμη πόνο στο θολό περιτύλιγμά τους.
Σκουπίδια, βρωμιά και σάπιες τουαλέτες
αφήνουν κακοσμία στην ατμόσφαιρα
και συ εκεί μονάχος μέσα στο βάθος
ν’ αναζητάς το οξυγόνο που σου στέρησαν.
Θλίψη, στενοχώρια και ματαιοδοξία αναδύονται,
μες το μουδιασμένο, ιδρωμένο σου κορμί.
Κι εσύ αναρωτιέσαι μες την μνήμη σου να μάθεις μόνο το γιατί.
Τώρα μόνο πονοκέφαλος.
Ιστοί και αράχνες ψηλά στο ταβάνι,
στη γωνία μερικές κατσαρίδες
είναι τα μόνα θηλυκά που σου κάνουνε παρέα.
Αρσενικά ποντίκια παίζουν με τα’ απορρίμματα
και οι φύλακες ανεβοκατεβαίνουν το διάδρομο
βροντοχτυπώντας τα κλειδιά τους.
Τώρα μόνο χάος!
Παντού σκουριασμένα σίδερα και ματωμένα κάγκελα δίχως ημερομηνία λήξης.
Πτέρυγες, κλειδαριές και πειθαρχείο.
Έφτασα στην απομόνωση ψάχνοντας να βρω ένα νόημα μέσα από τους γρίφους.
Κλεισούρα.
Σηκώθηκα περίεργος και κοίταξα μέσα από το μάτι της πόρτας,
είδα τον υπάλληλο να μου χαμογελά,
Καλά Χριστούγεννα μου λέει.
Αναρωτήθηκα, τι λέει ο μαλάκας;

ΣΤΑΘΗΣ

Με λένε Στάθη, γεννήθηκα στο Καζακστάν το 1988. Ήρθα στην Ελλάδα το 1990 και μέχρι το 1995 μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία γιατί είχα πρόβλημα στα νεφρά μου.
Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και ταξίδεψα σε πολλές χώρες αποκομίζοντας εμπειρίες με αποτέλεσμα να μην πείθομαι εύκολα.
Ασχολήθηκα με την μουσική, κιθάρα και αρμόνιο. Δεν ήταν στα σχέδιά μου να γραφτώ στη δημιουργική γραφή, μου το ζήτησε ο φίλος μου ο Νικήτας και για αυτό το έκανα (είναι αυτός που πήρε το α΄ βραβείο).
Το δικό μου ποίημα το έγραψα ένα βράδυ που ήμουν μόνος στο θάλαμο με μοναδικό φως από την τηλεόραση.
Απευθύνομαι στην παρανομία και στη σχέση μου μαζί της.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ χρωστάω στη μητέρα μου για την αγάπη και την υπομονή της και στους καθηγητές μου από το 3ο ΣΔΕ Διαβατών (φυλακές).

Μια κακή γνωριμία

Το ενδιαφέρον μ’ έτρωγε όταν άκουσα για σένα.
Για την πιστή παρέα σου και το πανέξυπνο μυαλό σου.
Από περιέργεια σ’ έψαξα για να δω το πρόσωπό σου.
Ρώτησα το φίλο μου και μου είπε βγάλτο από το μυαλό σου.
Θυμάμαι καλά την στιγμή της γνωριμίας μας, του πρώτου έρωτά μας,
Υποσχέσεις, δύναμη και καλοπέραση.
Μ’ έκανες να νιώσω και να δω έναν ψεύτικο θεό.
Για μένα όμως ήταν κάτι το αληθινό.
Πόνος, θλίψη και θυμός τα ξέχασα όλα εντελώς.
Το πρωί που ξύπνησα εσένα θυμήθηκα, πήρα τηλέφωνο και σε ξαναβρήκα.
Στους τρεις μήνες σχέσης μας, άρχισες δυνατά να με ζηλεύεις
Όπου και να πήγαινα ένοιωθα ότι με γυρεύεις.
Σε ψιλοβαρέθηκα, αλλά μακριά σου βασανιζόμουν και
Όταν είχα μέρες να σε δω η σάρκα μου έκλαιγε για ακόμα έναν ερωτά σου.
Έμπαινα σε κινδύνους για να βγω ραντεβού μαζί σου,
Μου γνώρισες τους φίλους σου που «ανακάτευα» μαζί σου.
Σε κάθε μας επαφή ψάχνω να βρω την πρώτη μας εμπειρία
Για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η βαρετή ζωή μου.
Μου στέρησες τους φίλους μου, τους γονείς μου, δουλειές,
Ελευθερία, ηρεμία, χαρά και αν θα έγραφα και άλλα,
από «Θεά» θα σε έκανα ξεφτίλα.
Καταραμένη η μέρα που σε γνώρισα, το δηλητηριώδες τσίμπημα σου
Με μόλυνε το αίμα και μου ‘δωσες μια χρόνια ασθένεια.
Στα χρόνια που περάσαμε μαζί,
δεν μου ξανάδωσες το πρώτο σου φιλί.
Πολλές φορές πήγα να σε χωρίσω, όμως πάντα γυρνούσα πίσω.
Και σήμερα που ξύπνησα, έψαχνα τη μυρωδιά σου
Ευκαιρία δεν θα έχανα για μια ακόμα αγκαλιά σου.