Η ώρα οκτώ το πρωί, ένα πρωινό κρύο και γεμάτο στεναχώρια. Ένα πρωινό περικυκλωμένο από σίδερα, που κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ, μου γεμίζουν την καρδιά με μίσος και θυμό. Πόσο δύσκολο είναι αυτό το πρωινό για μένα που σήμερα βρίσκομαι στη φυλακή διαβατών και πόσο δύσκολο μου είναι να μιλήσω για αυτό το μέρος. Για αυτό το μέρος που χάνεις τον εαυτό σου, χάνεις την οικογένειά σου. Χάνεις το χρόνο σου και το δρόμο, τον οποίο είναι δύσκολο να ξαναβρείς. Για αυτό το μέρος που ο πόνος στην ψυχή σου δε γιατρεύεται ποτέ και η ελπίδα πεθαίνει κάθε μέρα και πιο πολύ. Για αυτό το μέρος που το φως σβήνει σιγά σιγά από τα μάτια σου και εσύ δεν το καταλαβαίνεις. Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποιός φταίει που βρίσκομαι εδώ: η τύχη που με πρόδωσε, ο δικαστής που με δίκασε ή ο θεός που μου έδωσε τη ζωή να τη ζήσω όπως όλοι. Όταν όμως το ξανασκέφτομαι, λέω μέσα μου: όχι, κανένας δε φταίει γι΄αυτό, εγώ είμαι αυτός που έχασα την πίστη μου και είμαι εγώ αυτός που πίστευα στο διάβολο και αυτός με έφερε εδώ σε αυτό το καταραμένο μέρος, όπου το σκοτάδι σε τυφλώνει και η φωνή σου δεν ακούγεται. Όπου το χαμόγελο σου λείπει και η ψυχή σου δε βρίσκει ηρεμία. Αλλά ευτυχώς, μέσα σε αυτό το σκοτάδι που ζω, υπάρχει και ένα μικρό φωτάκι που με φωτίζει. Όχι μόνο εμένα αλλά και πολλά παιδιά που βρίσκονται εδώ. Και αυτό το φωτάκι είναι το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, το οποίο μας βοηθάει να αποφυλακιστούμε και να πάμε μια ώρα γρηγορότερα στις οικογένειές μας. Μας ανεβάζει την ψυχολογία, η οποία πολλές φορές μας πέφτει. Μας ηρεμεί την ψυχή και μας κάνει να ξεφύγουμε από τα προβλήματα και επίσης μας δίνει την ευκαιρία να μάθουμε πολλές γνώσεις και να διασκεδάσουμε πολλές φορές. Για αυτά, ευχαριστώ τη διευθύντρια και τις καθηγήτριες και τους καθηγητές, που είχαν το κουράγιο και μας φέρθηκαν ευγενικά. Μακάρι να υπήρχαν σχολεία σε όλες τις φυλακές, γιατί το σχολείο για τον κρατούμενο είναι σαν να ανάβεις ένα φως στο τούνελ που σε έχει περικυκλώσει από παντού. Θυμάμαι όταν με συλλάβανε οι αστυνομικοί, που είπα αυτό είναι το τέλος για μένα, τώρα όλα τελείωσαν. Αλλά όμως τίποτα δεν τελείωσε, γιατί η ζωή είναι σαν ταινία, εκεί που νομίζεις ότι τελείωσε, εκεί αρχίζει. Τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ. Και μπορώ να πω ότι η φυλακή είναι το σπίτι του διαβόλου και το σχολείο του διαβόλου. Επειδή έτσι το θεωρώ όλο αυτό τον καιρό που είμαι εδώ. Πολλές φορές συζητάω με παλιούς κρατούμενους, οι οποίοι έχουν πολλά χρόνια μέσα, και παρατηρώ ότι η συζήτηση που κάνουνε είναι τόσο διπλωματική και όλο πονηριά, που είναι ικανοί να σε κάνουν να πιστεύεις ότι η εγκληματικότητα είναι το επάγγελμά σου. Είναι ο δρόμος σου και η ζωή σου, την οποία εσύ δεν καταλαβαίνεις. Βλέπω πολλά παιδιά τα οποία έρχονται για δεύτερη και τρίτη φορά στη φυλακή, επειδή για αυτούς το ψέμα είναι η αλήθεια, το σκοτάδι είναι το φως, το μίσος είναι το χαμόγελο και τα ναρκωτικά είναι η ζωή. Καμιά φορά ανοίγω συζήτηση με αυτούς και τους ρωτάω τι είναι τα ναρκωτικά για σας και μου απαντάνε με ένα ψεύτικο χαμόγελο. Άμα τα ναρκωτικά δεν τα δοκιμάσεις, δεν ξέρεις τι χάνεις. Αλλά άμα τα δοκιμάσεις, τα χάνεις όλα. Δηλαδή, με λίγα λόγια, αυτή η λίγη ζωή που σου μένει δεν έχει κανένα νόημα για σένα. Όμως δεν είναι μόνο τα ναρκωτικά πρόβλημα στη φυλακή αλλά είναι και οι τσακωμοί και οι φασαρίες που γίνονται κάθε μέρα. Γιατί ο κρατούμενος, από μια άποψη, είναι σαν τον σκύλο, άμα τον δέσεις με αλυσίδες γίνεται πιο άγριος και άμα τον αφήσεις μετά θα σε δαγκώσει τόσο πολύ, που θα το μετανιώσεις για μια ζωή. Όμως, για καλή τύχη για μερικούς και για κακή τύχη για πολλούς άλλους, έτσι είναι η ζωή. Όσο έχεις δύναμη έχεις και δικαιώματα. Και η ζυγαριά των δικαιωμάτων δε ζύγιζε, δε ζυγίζει και δε θα ζυγίσει ίσια ποτέ. Όπως ζυγίζει για τον πλούσιο, να ζυγίσει και για τον φτωχό. Όπως ζυγίζει για τον λευκό, να ζυγίσει και για τον μαύρο. Και όπως ζυγίζει για τον μεγάλο, να ζυγίσει και για τον μικρό. Αλλά δυστυχώς η ζυγαριά δε θα φτιαχτεί ποτέ όσο τα λεφτά θα είναι στη μέση. Επειδή τα λεφτά είναι η αγάπη, είναι η δύναμη, είναι η καταπάτηση δικαιωμάτων. Τα λεφτά είναι που σε αναγκάζουν να κάνεις αυτό που δεν πρέπει να κάνεις. Ιδιαίτερα εδώ στη φυλακή, που έχεις λίγες δυνατότητες, άμα δεν έχεις λεφτά, η λογική σου χάνεται και η υπομονή σου στερεύει. Οι άνθρωποι δε σε θέλουν και η κουβέντα σου δε μετρά. Με λίγα λόγια αυτή είναι η αλήθεια που βλέπω, που ακούω και που ζω καθημερινά. Οπότε θεέ μου, βοήθησέ με, δώσ΄μου τη δύναμη, τη χαρά, την υπομονή και το φως που έχασα τόσο καιρό, δωσ΄ μου την ελπίδα να ξαναβρεθώ πάλι κοντά στην οικογένειά μου και σε αυτούς που αγαπώ και με αγαπούν.